आकाश पांघरुनी जग शांत झोपले हे
घेऊन एकतारी गातो कबीर दोहे
गगनात हासती त्या स्वप्नील मंद तारा
वेलीवरी सुखाने निजला दमून वारा
कालिंदीच्या तीरी या, जळ संथ संथ वाहे
भरला स्वरात त्याच्या भक्तीतला सुगंध
ओठांत आगळाच आनंद काही धुंद
त्याच्या समोर पुढती, साक्षात देव आहे
काहूर अंतरीचे भजनात लोप होई
भक्तीत श्रीहरीच्या मन हे रमून जाई
उघडून लोचनांना तो दिव्य रुप पाहे
Akaash paangharuni jag shaant jhopale he
Gheun ekataari gaato kabir dohe
Gaganaat haasati tya swapnil mnd taara
Weliwari sukhaane nijala damun waara
Kaalindichya tiri ya, jal snth snth waahe
Bharala swaraat tyaachya bhaktitala sugndh
Othhaant agalaach annd kaahi dhund
Tyaachya samor pudhati, saakshaat dew ahe
Kaahur antariche bhajanaat lop hoi
Bhaktit shriharichya man he ramun jaai
Ughadun lochanaanna to diwy rup paahe